Miniatury lipcowe

Spomiędzy gęstych liści patrzyło na mnie niebo, niesamowicie niebieskie, ale jednak zmęczone. Upalny dzień się nie spieszy i człapie godzinami, i długo każe niebu wisieć płachtą tła dla słońca, tego opresyjnego, bezwzględnego narcyza. Chciałoby się troskliwie odgarnąć białe kosmyki chmur z niezmiennie pogodnego, intensywnego oblicza. Niżej wiatr szeptał trawom i wielce wyniosłym zbożom lipcowe etiudy smyczkowe. Szumiał Vivaldi, i Mozart, i chopinowskie nokturny.
Lato brzmiało kojąco.

***

Z lata utkana myśl, niespieszna w lipcowym upale siedzi w kojącym cieniu rozłożystego marzenia. Czasem się kładzie promieniem na opalonym policzku i całkiem przyjemnie grzeje, a czasem jak pajęczyna opada na gładkie czoło i nie pozwala się złapać, wyplątać z siebie na raz. W deszczu się trochę spłukała, stała mokra, zziębnięta, chciałam ją obejść wokół i zniknąć pod paprociami, ale mnie dogoniła, w promieniach słońca żywsza, intensywniejsza w kolorze. Przechodzę tak z nią długo, zapewne do jesieni i niewątpliwie dojrzeje, jak kukurydza i jabłka. A wtedy ty mi spadniesz w dłoń, jak pierwszy jesienny liść.
 Jak pierwszy.
 Jak liść.
I jak soczysta, gotowa, całkiem dojrzała myśl.

***

A czasem się można zwyczajnie zapomnieć, pozwolić wiatrom rozwiać włosy, przesypać ciepły piasek między drżącymi palcami, wystawić twarz do słońca, a ono skorzysta z okazji i zarumieni policzki. Przez kilka następnych dni stopniowo będzie cichł szum fal, i jeszcze się będą sypać ziarenka piasku z kieszeni, kiedy powoli zapomnę błękity, granaty, lazury, i wszystkie inne nienazwane nadmorskie niebieskości.
O czym myślał człowiek, którego ślad na piasku nieopatrznie zakłócam?
Czy tak, jak ja, na styku wody i nieba szukał powodu by istnieć?

***

Gromadzę oddechy, jak cenne kamienie, oddaję je później w depozyt, nie szastam, oszczędzam. Niektóre zastawiam w lombardzie udawania za odrobinę nadziei.

***

Nad ranem cisza nabrzmiewa, pęcznieje w milczeniu pytań. Lekko się tylko różowi niebem na horyzoncie, w codziennym trudzie wschodu, bo niebo, jak cisza, nieznośnie krępujące, pełne jest dylematów. Gdy cisza pęknie wiosną, wysypią się odpowiedzi, może odszukam w nich swoją, może życie poczeka, wybaczy niedoskonałość i w plątaninie zdarzeń wskaże wątłą podpowiedź.
Podpowiedź na odpowiedź.

***

Zamknąć świat w jednej dłoni, nie pozwolić mu wyciec, nie uronić ani jednego ziarenka zachwytów, nie upuścić oczarowania. Pod szeroko zamkniętymi powiekami pozwolić rozkwitać marzeniom, których nie można zatrzymać. Niespiesznie rozwijać spiralkę świeżutkiej zieleni, która się stanie paprocią, zbyt skromną, by rosnąć wyżej, i zbyt zachłanną życia, by zostać w jednym miejscu.
I istnieć... istnieć sobie powoli, najładniej, jak się potrafi.

***

W wątłych oczywistościach, w drobiazgach skromnych znaczeń, w zachwycającej strukturze kory, w soczewce kropli wody, w drobnych robaczkach liter rozmów pisanych sercem, w pierwszym porannym łyku kawy, w wypranym deszczem błękicie nieba, w niewypowiedzianej tęsknocie.. szukam ogromnych sensów i maluteńkich wątków.
Dla siebie. 

***

Na wszystkie niepokoje, na targane wiatrem nadzieje, na drobne, nieważne radości, na rozpychające się smutki, na szary, zamglony horyzont... - niebiesko-zielone antidotum. Przyniosłam cały zestaw, by zmył je nurt rzeki, wartko płynący strumień, w którym nic nie jest na zawsze, a wszystko jedynie na chwilę, na jeden ulotny moment. W zimnych błękitach krystalicznej wody, skrzącej się w dość oszczędnych promieniach ciepła, ułożone w cudowną mozaikę kamienie spokoju, ulgi, spełnienia i wszelkich dobrych emocji.
Wystarczy sięgnąć, zanurzyć dłoń na chwilę, wytrzymać dotyk chłodu i jedną szybką decyzją zmienić bieg rzeki.
Lub nie.

***

Dobrej nocy, oddajesz się już zapewne objęciom Morfeusza, prostytuujesz się w zmysłowych pozycjach układania w pościeli, ja jeszcze poczytam, oddam się później swojej poduszce, obejmą mnie z czułością wątłe ramiona kołdry.
Morfeusz już zajęty, jest przecież u ciebie.
Śpij. 

Choć...
...rozstanie z Tobą rozrywa mi serce na pół, sen, jak złodziej, kradnie mi Ciebie co wieczór.

Strach

Niewiarygodnie uroczy wieczór wdzierał się do pokoju przez gęstą, żakardową firanę. Kładł się ciepłymi promieniami zachodzącego słońca na brunatnym, przybrudzonym dywanie, pojedyncze wiązki pomarańczowego i żółtawego światła załamywały się na dolnych szufladach meblościanki. Pomieszczenie tonęło w tym prawie nierealnym blasku, wypiękniało, choć tam, gdzie ściany stykały się ze sobą, w kącikach i załamaniach, rozkładał się już szary mrok. Dziewczynki siedzące razem,  blisko, na tapczanie, skulone, z nogami podwiniętymi pod siebie, drżące i blade, zostały jak gdyby przeniesione z innego świata, stanowiły kontrast dla tej zachwycającej gry barwnych cieni. Jakaś mała dziecięca ręka wycięła je ze smutnej, starej książki i wkleiła do albumu z wierszykami dla maluchów. Dźwięki dobiegające zza zamkniętych drzwi były przerażająco głuche, krzyki cięły napiętą do granic możliwości czujność na małe odcinki czasu; pokrojona, rozszarpana świadomość próbowała pomiędzy tymi odcinkami przerażonych minut schować dzieci w tymczasowy kąt bezpieczeństwa. Ale na próżno. Świat wstrzymał oddech, cisza letniego wieczoru była nieprzyzwoicie kojąca, psy przestały szczekać, zamilkły świerszcze, zamarły w bezruchu wysokie topole na skraju widocznej z okna łąki. I tylko ten głuchy łoskot, te urywane zdania, szum rosnącego strachu napierający na drzwi. 

Pulsował gładki, dziecięcy policzek, wykwitała na nim róża zaczerwienienia, znów w paradoksach piękna, któremu nie wypadało tu być. Krawędzie płatków kwiatu, jak malowana ozdoba, strzępiły się i cieniowały na odcień głębokiej purpury, intensywne pod okiem, nieco bardziej stonowane tuż przy linii żuchwy. Druga dziewczynka chowała bladą, chudą rączkę z pieczątkami mocnego dotyku, ciemniejsze od skóry plamy, jak stemple, zatwierdzały wyłączność opresji, podpisem na skórze załatwiono pozwolenie na lęk, zadekretowano ból.

Strach był cykliczny, powtarzalny, wpisany w dojrzewanie jak rosnące piersi, które obie z zażenowaniem ukrywały pod szerokimi bluzami, jak wyskakujące na brodzie pryszcze, jak dziwnie brzmiący, wydobywający się z własnej krtani głos. Strach był codzienny, błyskał w butelce ze srebrną nakrętką, strzępił się nitkami ze starej poduszki, która siedziała na kuchennym krześle od lat. Poduszka jedyna dla człowieka z twarzą, którą zapamięta może jedynie kot, ale która ciągle będzie sztandarem wspomnień i przyczyną pełnych współczucia łez.

***

Niemowlę wierciło się i prężyło, mała twarzyczka czerwieniała i szarzała na przemian, usteczka układały się do płaczu, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Drżące ramię matki w pewnym i mocnym uścisku podtrzymywało delikatne ciałko, ale wibracje strachu nie pozwalały się chłopcu odprężyć, nerwowymi impulsami przechodziły od jednej powierzchni skóry do drugiej. Na delikatną główkę, na ciemne, pachnące włoski spadały łzy bezradności, rozmazywały widok, rozpalały się ogniem w gardle. W jeszcze rezonującej krzykiem i rzucanymi przez zęby przekleństwami niepojętej iluzji optycznej, ściany pokoju zwanego salonem schodziły się do siebie, jak gdyby w mocnym uścisku chciały zamknąć ten obraz i na zawsze ukryć go przed ciekawskim światem. Za mokrą i słoną kurtyną rozmywał się kadr przewróconych mebli, kanapy, fotela, głucho stukały o siebie metalowe rurki poręczy wyrwane z trzewi betonu. Stopnie schodów pozbawionych balustrady obnażyły surowość ceramicznej powierzchni, na niej niepewnie chwiały się dwie postaci, nastoletni chłopcy, przedwcześnie dojrzali, którym kazano być oprawcami, którym kazano być siłaczami, którym kazano być. "Mamo, kluczyki, mamo, słyszysz? Gdzie są kluczyki...?" - cichy szept jednego z nich szarpiącym ruchem wydobywa matkę spod powierzchni łzawego jeziora, ta spogląda najpierw nieprzytomnie, w upiornym odrętwieniu, ale po chwili rzuca się nerwowo w stronę komody, wyrzuca zawartość stojącego na niej wiklinowego koszyczka, przegarnia dłonią drobiazgi, raz, i drugi... Nie ma... Nie ma kluczyków, nie ma człowieka, który jeszcze przed momentem leżał jak upodlone zwierzę pomiędzy przewróconymi meblami, i... kiedy? Kiedy to się stało, kiedy był ten moment, gdy wstał i na chwiejących się nogach wydobył się z gruzowiska, z tego dzieła zniszczenia, którego sam dokonał? Widziała to przecież, a może jej się śniło, może ten dzień się nie zdarzył, ten śmiech, butelki, znów te butelki, i ludzie z miłymi twarzami, fałszywie życzliwymi, i zarzut, że tylko ona, że tylko ona jest inna... i co ty zrobiłaś, co zrobiłaś, co zrobiłaś?? Znów lęk, i wina tylko jedna, bezradność znów ta sama, i jeszcze coś, coś, jak nienawiść, kiełkujące ziarenko odrazy, złości puchatej jak wata, która zapycha usta, pozbawia oddechu... jak przyjaciele, jak wierni kamraci w podróży tulą kobietę do siebie z niewątpliwą czułością.

Strach był cykliczny, powtarzalny, wpisany w przemijanie jak kawa każdego poranka, jak płacz niemowlęcia, które zbudziło się głodne i z przemoczoną pieluszką, jak śniadaniówka do szkoły z kanapką z żółtym serem i papryką krojoną w paski. Strach był codzienny, kładł się cieniem na wykrzywionej twarzy, na przewlekłej karze milczenia, na pakowanych w pudełka powszechnych tajemnicach, które składała w kapitał swojego bezpieczeństwa, razem z ważnymi książkami. Strach był konturem życia wypełnionego uczuciem, wymalowanego w środku farbami niemiłości, która przyszła tak łatwo z talią fałszywych kart. Strach był uniwersalny, całościowy i kompletny, był obu - i dwustronny, z podszewką szorstkich doświadczeń.

***

Strach jest cykliczny i powtarzalny, jak... jak spokój, który się skrada jeszcze nieśmiało pod uchylonym oknem, jak ulga, która osiadła na rzęsach płatkami pierwszego śniegu, jak radość, z której wiosenny deszcz wypłukał poczucie winy, jak fascynacja okładką swojej pisanej historii, jak pierwszy łyk kawy po nocy, którą rozjaśnił księżyc, jak pierwsza sukienka w kwiaty i koronkowa koszulka, jak pewność, która już nie uwiera.

Strach jest... a może już go nie ma. Może zapomniała wyjąć go z szafy, przymierzyć i w pośpiechu na siebie ten sztywny strach założyć, może chodzi bez niego, ze strachu rozebrana, jak naga bezwstydnica.