Niech są

 

"- Ile książek! Pan je wszystkie przeczytał?
  - Oczywiście, że nie. A po co? Widzi pani, książki istnieją niekoniecznie po to, żeby je od razu czytać.  Po pierwsze, to piękne przedmioty, a po drugie, są jak przyjaciele, warto mieć je przy sobie, nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać."

("Różyczka", reż. Jan Kidawa-Błoński, 2010 r.)

I niech się tłoczą na półkach, niech przytulają do grzbietów, niech kopią się po łydkach, niech pochylają ku sobie w wyrażeniu niezgody na tę miejscową niewygodę, lub wyglądają w papierowym zaciekawieniu, niech się kłócą o ważność, niech się radośnie licytują na treść, która cenniejsza, która bogatsza, czy ta ambitna, szumna i wysokiego lotu, czy prosta, lekka i łatwa. Niech się prężą i chwalą outfitem okładek, oryginalnością barw, starannością edytorskiego makijażu. Niech się wyrywają ze stosów na podłodze, niech gardzą równym rządkiem, wysuwając wachlarze stronic i niepokorne rogi poza porządek i równość, niech się chowają i w kilka chwil znajdują, na biurku, na łóżku, pod zmiętą poduszką, niech się wpraszają w gości i narzucają w podróżach, rozkładając w torebkach, walizkach i na siedzeniach pociągu. Niech się rozsypują słowami na wszelkich plażach świata, niech gubią rzędy liter w kawiarniach i pizzeriach, niech się bezwstydnie cieszą nagością całych zdań wystawianych na widok publiczny. Niech się przyglądają emocjom i  ludzkim uczuciom, niech obserwują kłótnie, rozmowy, radosne śmiechy i łzy, niech są świadkami tajemnic, chowanych w skrytości serca, i zmian, nie zawsze najłatwiejszych. Niech się przeprowadzają na inne półki, do innych domów, niech życzliwie wędrują w gości, ale i szybko wracają na swój kawałek powierzchni. Niech przytulają w smutkach, niech odwracają uwagę i niech zwracają uwagę, niech chłoną, karmią, sycą, i ogrzewają zmarznięte dłonie.

Niech są. Stałe jak słońce, przewidywalne jak dzień po nocy, jak wiosna po zimie.

Niech są szczere, krzepiące i czułe, jak oczy dziecka, jak wiadomość od przyjaciela, jak cisza letniego poranka. 

Niech są jak kotwica, która trzyma mocno w bezpiecznym porcie życia, nie pozwalając wypłynąć dalej, gdy zbiera się na sztorm.

Niech są jak miłość. 

Niech są.

Przy kawie o Przyjaciółce

Można szeleścić depresją przez wiele miesięcy, nosić ją starą, zniszczoną i brudną, nie zdając sobie sprawy z faktu istnienia i ze szkodliwości szelestu, aż w końcu w początkach jesieni, z niewątpliwym zdumieniem zauważyć jej zwiędłą postać na własnym zgarbionym ramieniu. Próbowała, naprawdę próbowała strzepnąć ją niepostrzeżenie na jeszcze zieloną trawę, ale przywarła zbyt mocno. Mogła więc tylko się zgodzić, zaakceptować fakt, pozwolić na zawłaszczanie, i tylko czasem przesuwać, lekko w górę lub w dół, kryjąc pod włosami, w zagłębieniach obojczyka, lub obnosić ją czasem w lesie na zamarzniętych policzkach. Zaczęła się przyzwyczajać, uznawać oczywistość, stały się nierozłączne, depresja i ona, dwie przyjaciółki w nierównowadze relacji, jedna zależna od drugiej, lecz niezależne od świata. A świat był, przypominał się ciągle uporczywym hałasem życia, tupał wielkimi buciorami dni, wysypywał przed progiem przepastne worki oczekiwań, zrzucał z nieba szorstkie koce dudniących nieprzespaniem nocy. Szły obie w to życie, krok za krokiem, powoli, depresja z nieprzeniknionym wyrazem dumnej twarzy, ona - zrezygnowana, trochę oszołomiona, jak gdyby ta przyjaźń była dlań zaskoczeniem, a przecież nie powinna. Udały się w podróż, niejedną, przeszły kilka górskich szlaków, które wcześniej zachwycały, teraz zaś ciążyły na ramionach; do turystycznego plecaka depresja pieczołowicie wrzucała przydrożne kamienie lęków. A było przecież tak pięknie, słońce dogrzewało, sierpniowa zieleń nieco już przepalona, przepłukana drobnym deszczem, śniada jakby i chłodna, wybijała w suchym piasku i szemrzącej trawie etiudy o jesieni. Potokami płynęły pierwsze opadłe liście. Spokój wylewał się łzami, znaczył ślad na policzkach i próbował zatrzymać chmur wolne wędrowanie. Chciała wcisnąć w siebie te łzy, ten spokój, tę ciszę, i pamięć tego zatrzymania, upchnąć w siebie jak bluzę w przeładowany plecak.

Wybrały się również nad morze posłuchać koncertu życzeń, który morskie prądy niezmiennie organizowały od wieków, wydobywając z toni zestaw dźwięków najoryginalniejszego brzemienia w zachwycającej filharmonii wybrzeża. Niestety, miała wrażenie, że trafiła na jakiś niezbyt ambitny stand up, występ z playback’u, prezentację żądnego sławy śpiewaka, który był tanią podróbką bursztynów ze sztucznego tworzywa. Słońce toczyło się po niebie, niżej już nieco i mniej odważnie, po czym, jak zawsze, chowało się w morzu, rzucając wstydliwe spojrzenia zza koronkowych firanek chmur. A potem już tylko chłód, i coraz ciemniej, i szum fal bardziej złowrogi, jakby złościł je mrok i ta bezczelnie wystawna, codzienna ucieczka słońca.

Kiedy wracały, uświadamiała sobie, że całkiem przyjemnie została oszukana, że radośnie uśpiono jej czujność na pięć, czy sześć dni. Na zdjęciach widziała, że ktoś podobny do niej układał na twarzy misterną mozaikę uśmiechów.

Kiedy depresja stała się czulsza, poczuła rozkoszne ciepło niebytu. Dryfowała z nią na spokojnym jeziorze nieistnienia; wiedziała, że utonie, ale bezwład otumaniał, uzależniał, senność muskała powieki miękkimi ustami obietnic. Poddawała się pieszczotom jak spragniona kochanka, depresja szeptała do ucha czułe słówka, że kocha, że tak trzeba, że się zatroszczy, że to dlatego, że była zbyt zachłanna, za dużo chciała od życia, że była niepokorna, że widziała więcej i czuła więcej, że zapragnęła się z życiem nie zgadzać, że kiedy poszerzała horyzonty to proporcjonalnie zwężała możliwości, że życie w szczęściu i spełnieniu – nie, to się nie uda.

Że życie w szczęściu się nie uda.

Wtedy otworzyła oczy i uniosła dłoń.

💚

 

Dobrego zaczytania, wszelacy Czytacze!
Odwagi!
Dzielnego rąk wyciągania ku zaufanym dłoniom pomocy.
I miłości! Czułej miłości do siebie.

 

Ala Biała

 

Książki na fotografii:

·         „Być tak naprawdę” M. Gierszewska

·         „Wszystko mam bardziej. Życie w spektrum autyzmu” J. Hołub

·         „Dziewczyna w spektrum” E. Furgał

·         „Autentyczna w spektrum” E. Furgał